Verlangen naar het oude

Ach, wat kun je soms toch verlangen naar het oude. Vooral als het goed was. Bijvoorbeeld naar programma's als Hier is...Adriaan van Dis; alleen de titel al, geen woord Engels.

En echt fantastisch dat Adriaan het nog één keer mocht doen, zijn populaire boekenprogramma presenteren, in het oude decor dat prachtig ouderwets was: sober, effectief en met asbak. Het ademde - zeker in vergelijking met het uitbundige DWDD-decor - een soort DDR-sfeer uit. En wat een mooi toeval (of was dat geen toeval?) dat de eerste gast precies daar vandaan kwam: uit de voormalige DDR. En dat het gesprek ging over de moeite die mensen hebben met het loslaten van het oude en het omarmen van het nieuwe. Want dat is waar uiteindelijk alle mensen, en niet alleen uit de DDR, moeite mee lijken te hebben: het afscheid nemen van oude waarden, hoe aantrekkelijk het nieuwe misschien ook is. Dat dwingt je namelijk om uit je comfortzone te treden en tot het maken van nieuwe keuzes. En dat 'vervellen' kan pijn doen.



Ook in het boekenweekgeschenk van Kees van Kooten is dat een thema. Het leeft. Zeker nu het crisis is. Want als het onzekere tijden zijn, kun je soms hevig terugverlangen naar de goede oude tijd. Of als je ouder wordt: wel zo overzichtelijk.

Maar wat mensen wel eens vergeten, is dat je met behulp van nieuwe techniek juist meer van het oude kunt terughalen dan in het verleden; bijvoorbeeld oude afleveringen van Hier is....Adriaan van Dis; zoek maar eens met die term op you tube.

Fijne avond!