Bij de tandarts

Tandartsen zijn over het algemeen niet mijn beste vrienden; behalve mijn eigen tandarts dan. Die is zo kundig en zo zacht voor zijn patiënten, dat ik er met een gerust hart heenga.

Een verdoving bijvoorbeeld is bij hem allerminst pijnlijk. Om je de pijn van de spuit niet te laten voelen laat hij eerst een druppeltje van de verdovingsvloeistof op de plaats waar hij de spuit wil gaan zetten vallen. Dat heb ik bij nog geen enkele andere tandarts meegemaakt. Jij wel?

Vandaag moest ik weer naar hem toe en wel voor het plaatsen van twee kronen, dat wil zeggen het afslijpen van de tanden (en vooral het verwijderen van de eerdere vullingen) zodat de kronen geplaatst kon worden. Eitje. Maar wat er daarna gebeurde, tartte elke verbeelding. Er werd een grote computer binnengereden, die mijn afgesleten tandstompjes moest meten. Met een scanner.

Het zag er bizar uit: de tandarts kreeg mondelinge aanwijzingen uit het apparaat; het vertelde hem precies welke hoeken van de tand hij precies moest scannen. In totaal duurde deze scanfase een minuut of tien, volgens mij een stuk langer dan het aloude 'happen'. De stukjes die nog niet gescand waren, waren blauw op het apparaat. Het deed me erg denken aan demonstratie van de 3D printer die ik gisteren bij DWDD zag. Gelukkig kwam de kroon er niet meteen uitrollen, want dan was ik helemaal verbluft geweest. Nee, de beelden moesten nog bijgewerkt worden in Israël en werden na het weekend weer teruggestuurd naar mijn tandarts.

Gelukkig, dat voelde .... comfortabel.